ولادت حضرت محمد و امام صادق

باسلام به شما دوستان عزیز ولادت با سعادت پیامبراکرم(ص) و همینطور ولادت امام جعفر صادق را به پیشگاه حضرت بقیة الله ارواحنافداه و شیعان و دوستداران اهل بیت عصمت و طهارت تبریک عرض می کنیم.امسال قصد داریم به حول و قوه الهی مطالبی در پیرامون پیامبر(ص) و امام صادق(ع) بنویسیم.امیدواریم بهره معنوی کافی را ببرید.در ضمن تأکید می کنیم که حتماً این مطالب را بخوانید چراکه این مطالب با زحمات زیادی جمع آوری می شوند و دراین وبلاگ درج می گردند.

«گوشه ای از اخلاقیات رسول اکرم(ص)»

از پیامبر اکرم(ص) کرامات زیادی مشاهده می گردیده است که در این پست مختصری از آن را برای شما دوستان نقل می کنیم.

او در خواب مثل بیداری آنچه در اطرافش اتّفاق می افتاد درک می کرد.

او همانگونه که از پیش رو می دید از پشت سر هم می دید.

او وقتی در آفتاب راه می رفت سایه نداشت.

او در شب تاریک مثل ماه می درخشید.

او وقتی در شب دست به دعا بر می داشت از نور دستانش اطراف روشن می شد.

او وقتی از کوچه و یا خیابانی عبور می کرد تا مدتی آن کوچه و آن خیابان معطر بود.

بدن مبارکش،عرق نازنینش به قدر معطر بود که هیچ عطری به پای آن در خوشبویی نمی رسید.

او وقتی در آفتاب عبور می کرد فوراً ابری ایجاد می شد و بر سر مبارکش سایه می انداخت و هیچ پرنده ای از بالای سر آنحضرت عبور نمی کرد.

او وقتی آب دهان بر مریضی می زد شفا می یافت و اگر به چیزی می مالید آن چیز برکت می کرد.

او قدرت سخن گفتن به تمام زبانهای دنیا را داشت.

او با هفتاد زبان می نوشت با آنکه استاد ندیده بود.

آنحضرت غالباً دو زانو می نشست و هیچگاه چهار زانو نمی نشست.

آنحضرت به همه مساوی نگاه می کرد و هرگز پای خود را در مقابل مردم دراز نمی کرد.

آنحضرت با هرکس مصافحه می کرد دستش را از دست او نمی کشید تا او دستش را بکشد.

آنحضرت مسواک زیاد می زد و آن را مستحب مؤکد برای امّتش می دانست.

آنحضرت در وقت غذا خوردن به طرف راست و چپ نگاه نمی کرد و سرش پایین بود.

آنحضرت در سخنانش هیچ گاه قسم نمی خورد و بر خلاف حقیقت حرفی نمی زد.

آنحضرت به اهل بیت خود خدمت می کرد و به آنها کمک می فرمود.

آنحضرت هدیه همه را می پذیرفت و ردّ احسان نمی کرد.

آنحضرت بیشتر لباس سفید می پوشید و بخصوص از پوشیدن لباس سیاه خودداری می کرد.

آنحضرت انگشتر به انگشت کوچک راست می کرد.

آنحضرت هیچگاه کاری را که لازم باشد عذرخواهی کند نمی کرد و عذر دیگران را فوراً می پذیرفت.

آنحضرت هیچگاه لباسش بهتر از لباس خدمتگزارانش نبود و با آنها غذا می خورد.

او اکثراً رو به قبله می نشست و بیاد خدای تعالی بود.

او همیشه متبسّم بود و با مردم با روی باز حرف می زد و بشّاش بود.

او نمی گذاشت کسی در مقابل او بایستد در حالی که او نشسته باشد.

آنحضرت همیشه خود را معطر می کرد و هیچکس از او بوی بدی استشمام نمی کرد و حتّی سیر و پیاز نمی خورد.

آنحضرت اکثراً به طرف راست می خوابید و دست راست را زیر سر می گذاشت.

آنحضرت کمتر گوشت می خورد و نه شکار می کرد و نه حیوانی را می کشت.

آنحضرت به میهمانی هرکس که او را دعوت می کرد می رفت اگرچه برای خوردن پاچه ی گوسفندی بود.

سلام بر امام جعفر صادق (ع) از میلاد تا میعاد.

کنیه حضرت ابوعبدالله و القابش: صابر، فاضل، طاهر و صادق است. و «صادق‏» مشهورترین القاب آن حضرت است. پیامبر اکرم(ص) در خصوص انتخاب نام و لقب امام ششم فرموده است:

وقتی که فرزندم جعفر متولد شد نام او را صادق بگذارید زیرا فرزند پنجمش جعفر است و ادعای امامت می‏کند و او در نزد خداوند جعفر کذاب است.
ابن بابویه و قطب راوندی روایت کرده‏اند: از حضرت امام زین العابدین پرسیدند که امام بعد از شما کیست؟«فرمود»: محمد باقر که شکافنده علوم است.«پرسیدند»: بعد از او امام که خواهد بود؟ فرمود: جعغر که نام او نزد اهل آسمانها صادق است.
سیمای امام صادق (ع)
درباره سیمای آن حضرت گفته‏اند: میانه بالا، افروخته رو و سفید، کشیده بینی و مشکین‏موی بود و بر گونه‏اش خال سیاهی داشت و به روایت امام رضا (ع) نقش نگینش «الله ولی عصمتی من خلقه‏» و به روایتی دیگر «الله خالق کل شی‏ء» و به روایت معتبر دیگر: «انت ثقتی فاعصمنی من الناس‏» بود.
ولادت
آن حضرت در روز شنبه، هفدهم ربیع الاول سال‏83 هجری قمری همزمان با سالروز تولد حضرت رسول‏اکرم(ص) به دنیا آمد. روزی که شریف و عظیم بود و صالحین از آل محمد(ص) حرمت این روز را نگاه می‏داشتند. پدر آن حضرت امام باقر(ع) و مادرش «ام فروه‏» دختر قاسم بن محمد بن ابی بکر است و عده‏ای گفته‏اند که نام او فاطمه بود.
امام صادق (ع) درحق مادرش می‏فرمود: «کانت امی ممن آمنت واتقت و احسنت والله یحب المحسنین‏» مادرم از بانوانی بود که ایمان آورد، تقوی و پرهیزکاری اختیار کرد، احسان و نیکوکاری نمود و خداوند نیکوکاران را دوست دارد.
مالک بن انس، فقیه اهل سنت در باره اخلاق صادق آل محمد(ص) گفته است: «مارایت افضل من جعفربن محمد فضلا و علما و ورعا و زهدا و عباده...» در فضائل اخلاقی و علم و ورع و زهد و عبادت و بندگی پروردگار، بالاتر از امام صادق(ع) ندیدم، او سه حالت را در ایام زندگیش مراعات می‏کرد; یا روزه بود، یا در حال عبادت بود و یا ذکر می‏گفت و نام خدا را بر زبان جاری می‏کرد. روایت‏شده که: حضرت در نمازش قرآن می‏خواند و از حال می‏رفت. روزی از او سؤال شد چرا اینگونه می‏شوید؟ فرمود: آنقدر آیات قرآن را تکرار می کنم تا به حالتی روحانی می‏رسم مثل اینکه آن را از خداوند بلا واسطه می‏شنوم.
در عفو و بخشش آن حضرت از کتاب «مشکاه الانوار» نقل شده است که: روزی مردی خدمت‏حضرت رسید و عرض کرد پسر عمویت نسبت‏به شما اهانت و بدگویی کرد.
حضرت کنیز خود را فرمود که آب وضو برایش حاضرکند پس وضو گرفت و داخل نماز شد، راوی گفت: من در دلم گفتم که آن حضرت نفرین خواهد کرد بر او، پس حضرت دو رکعت نماز خواند و فرمود: ای پروردگار: این حق من بود، به او بخشیدم وتو جود و کرامتت از من بیشتراست پس ببخش او را به کردارش نگیر و او را به عملش جزا مده پس دقت کردم و دیدم که آن حضرت پیوسته برای او دعا کرد.
شهادت امام صادق(ع)
شهادت امام صادق (ع) در سال 148 هجری واقع شده است عده‏ای دوشنبه 15 رجب را سالروز شهادت آن حضرت می دانند.
صاحب جنات الخلو 25 شوال را ذکر می‏کند که مشهورترین تاریخ شهادت امام همین نقل است.
امام صادق (ع) را شیخ الائمه می‏نامند زیرا در میان ائمه هدی علیهم السلام بیشترین عمر( 65 یا 68) را داشته است.
صادق آل محمد(ص) در سن 68 سالگی در 25 شوال 148 به سبب انگور زهر آلوده که منصور به آن حضرت خورانید، به فیض عظمای شهادت نائل آمد و فرزند برومندش موسی بن جعفر (علیهماالسلام) او را در دو جامه سفید که در آنها احرام می‏بست و در پیراهنی که می‏پوشید و عمامه‏ای که از امام زین العابدین (ع)به او رسیده بود، کفن نمود و بعد از نماز او را در بقیع و در کنار قبر پدر بزرگوارش (سیدالساجدین (ع‏» به خاک سپرد.
سلام بر او از میلاد تا میعاد.